Toen enige tijd later een troepenverplaatsing moest plaatsvinden ging Klaas ook mee en maakte hij deel uit van de Tijgerbrigade. Op 20 januari 1949, een betrekkelijk rustige dag, Klaas had al zijn brieven al geschreven, zou een aantal van zijn maten op weg gaan om water te halen. Klaas ging ook naar buiten, om te vragen of hij soms ook mee moest. Dat hoefde niet, want zij waren met voldoende mankracht. Toen zij weer huiswaarts keerden en Klaas buiten bezig was, werden zij plotseling vanuit het niets beschoten door een groep zogenaamde ‘Peloppers’, Indische verzetsstrijders. Iedereen sprong een kant op, om zich in veiligheid te brengen. Klaas koos de verkeerde kant en liep regelrecht in een kogelregen; hij werd daarbij op slag gedood. Dit gebeurde nabij Tjebougan op het eiland Java. Diezelfde middag nog werd hij door zijn medestrijders, in het bijzijn van een aalmoezenier provisorisch begraven te Djocja.
In Volendam moest voormalig pastoor Aanstoots van de Sint Vincentiusparochie het slechte nieuws aan de familie meedelen. Toen hij in de straat verscheen zei vader Thames nog: ‘Hier is ’t pastoortje; hij zal wel weer aan het verkeerde adres zijn’. De pastoor had in die tijd last met zijn ogen en zag alles niet zo goed meer. Maar deze keer was hij niet verkeerd. Het slechte nieuws sloeg in als een bom en bracht vanzelfsprekend heel veel verdriet. Vooral ook omdat enkele weken na Klaas’ overlijden nog door hem geschreven brieven binnen kwamen. Klaas vond zijn laatste rustplaats in Indië; na nog twee herbegravingen ligt hij nu op de Militaire Erebegraafplaats Menteng Pulo bij Jakarta op het eiland Java.